VROEGE JEUGD IN EEN ZEEUWS GEHUCHT  

Eind jaren 60 reist mijn – dan toekomstige – Frans Congolese vader, een rechtenstudent aan universiteit Sorbonne in Parijs, naar Nederland voor vakantie waar hij mijn Zeeuwse moeder ontmoet. De twee vinden elkaar leuk en gaan daten zoals wij dat tegenwoordig noemen. Na de zomer reizen ze zelfs nog een paar keer op en neer tussen Zeeland  en  Parijs, maar serieuzer dan dat wordt het nooit. Al snel blijkt mijn moeder zwanger van mij, maar als ik in 1970 geboren wordt zijn zij niet meer samen, tot mijn vierde blijft mijn vader mij nog wel bezoeken. 

Mijn moeder vertrekt zwanger uit Zeeland. Ze was pas 17 toen ik geboren werd in ‘Moederheil’’ een tehuis voor ongehuwde moeders in Breda.  In die tijd was het  het nog  gebruikelijk  om een kind van een ongehuwde moeder, vaak onder dwang van familie én de nonnen, af te staan. Helemaal als dat kind ‘anders’ was, zoals ik  vanwege mijn huidskleur.  Mijn moeder liet zich niet door de nonnen onder druk zetten. ‘’Zo dwars als pokhout’’ zeggen ze in het Zeeuws. Het was een moeilijke tijd, 17 jaar alleen met een baby. Nadat mijn moeder een keer bijna met haar Solex brommer is gevallen besluit mijn opa  te helpen en de zorg voor mij op zich te nemen zodat mijn moeder haar handen vrij heeft. Mijn opa is binnenvaartschipper en zo dus verblijf ik de eerste vier jaar van mijn leven aan boord. 

Door mijn gemengde achtergrond ben ik een opvallende verschijning. Met mijn melkchocolade huidskleur en grote bos krullen en donkere kijkers lijk ik wel op een pop en doe ik mensen omkijken waar ik ook ben. Ik merk wel dat ik ‘anders’ ben, maar echt tot me doordringen doet dat dan nog niet. Dat zal ook te maken hebben met het feit dat mijn familie erg beschermend was. “Heb je nog nooit een mens gezien?”, vroeg mijn opa meer dan eens aan starende mensen. In mijn familie ben ik nooit buitengesloten, maar omdat ik ook nog eens groeide als kool begon ik me in mijn pubertijd wel meer en meer bewust te worden van het feit dat ik er anders uitzag dan mijn leeftijdsgenootjes. Ik had een andere huidskleur, ander haar en nu stak ik ook nog met kop en schouders boven iedereen uit.

DE CLOWN IN DE KLAS

In tegenstelling tot het rebelse meisje dat mijn moeder was in haar pubertijd, ben ik juist makkelijk als ik opgroei. Op mijn twaalfde ben ik erg uitgesproken en heb ik de lachers op mijn hand in de klas: mensen noemden mij meer dan eens een ‘theater type’.

Op mijn  12e verhuis ik met mijn moeder naar Limburg  ze heeft inmiddels een nieuwe partner, samen starten zij een horecazaak in Maastricht. Rond mijn 15e verhuizen we vervolgens de grens over naar België. Ik start met een opleiding binnenhuisarchitectuur aan de kunstacademie in het Belgische Hasselt. De omschakeling van een Nederlandse onderwijs naar Belgische onderwijs valt me zwaar, de vrije omgangsvormen die ik ken, die zo goed bij mij passen, horen daar niet thuis. Ik ben vaak  ‘te direct’ en ‘te Hollands’.

Hasselt is een fantastische tijd. Ik verbleef door de week op internaat, weg van thuis, vrijheid. Mijn beste vriendinnen en vrienden heb ik in deze periode leren kennen. Helaas bleven mijn studieresultaten achter. Thuis werd er op aangedrongen te stoppen en in de horecazaak te komen werken. Dit heb ik gedaan, met tegengoesting. 

MIJN JAREN ALS MODEL 

In die jaren ga ik ook veel met mijn moeder mee op pad, zij runt inmiddels een boetiek en bezoekt veel groothandels en beurzen. Daar vertellen mensen regelmatig aan mijn moeder dat ik model zou moeten worden, dus besluiten we mij in te schrijven bij een bureau. Het is in die tijd dat de eerste zwarte modellen aan populariteit winnen en vrouwen zoals Waris Dirie en Naomi Campbell de catwalk sieren. Daardoor wordt het voor zwarte meisjes ook mogelijk een succesvolle modellen carrière te hebben. Wel kom ik er achter dat de kritische modewereld zwarte modellen zo mogelijk aan nog hogere standaarden houdt dan hun blanke collega’s. Als zwarte vrouw moet je nagenoeg perfect zijn om succes te hebben, zo kan een casting extra pijnlijk uitvallen als ik te horen krijg dat mijn neus ‘te plat’ is om maar iets te noemen. Ik ondervind dit zelf aan den lijve en het wakkert een vlammetje in mij aan: het is tijd voor meer diversiteit. Daar wil ik me sterk voor gaan maken, in de breedste zin van het woord. Ik heb destijds zelfs een brief naar de redactie van de Flair gestuurd met de vraag waarom ze geen gebruik maken van gekleurde modellen. Nooit antwoord gekregen trouwens.

Rond mijn 19e jaar wordt ik min of meer ontdekt door de Vlaamse kunstfotograaf Karel Fonteyne voor wie ik als muze nog regelmatig op de foto zal gaan. verder werkte ik voornamelijk als mannequin in Nederland, België en Duitsland. In 1993 heb ik mezelf opgegeven voor Miss Universe Nederland en werd ik Miss Limburg op weg naar de finale. Tijdens deze periode, tussen de andere modellen en missen valt me meer en meer op dat ik nergens echt bij hoor, niet bij wit en niet bij zwart. In 1997 sta ik zelfs in de playboy, centerfold, met twee nietjes in de hoogtijdagen van het blad. Het was een leuke tijd en ik ben er trots op. 

In het jaar na de Miss Nederland verkiezing heb ik een vrij zwaar auto ongeluk gehad. Mijn carrière stond toen een tijdelijk op een laag pitje. In 1996 heeft een vriendin me aangemeld voor Miss Beautyfull Black, een verkiezing voor vrouwen van kleur. Wederom in de finale en daar blijft het bij. Vooral tijdens deze verkiezing viel het mij op dat ik ook niet echt paste tussen zwarte vrouwen en dat viel hen ook op. ´Je bent een ‘bounty’, zwart van buiten en wit van binnen´ werd er tegen mij gezegd. Tja, zei ik dan, ´hoe dan als je opgroeit in een ´witte wereld met alleen witte familieleden.

Zo vliegt er een decennium voorbij, ik doe mijn werk met plezier al was ik toen nog niet bezig met mijn roeping. Dat balletje begint pas jaren later te rollen als ik in de zomer van 2007 mijn man leer kennen en mijn eigen gezin start.  

MIJN EIGEN GEZIN IN ZEELAND

Op mijn 36e maak ik een profiel aan op de datingsite relatieplanet.nl, op de laatste dag van mijn proefabonnement ontving ik een bericht van een leuke man: de liefde van mijn leven. Ik grap nog dat hij geen dag later had moeten zijn met het aflopen van dat abonnement. Al vrij snel gingen we samenwonen in Zeeland en nog geen twee jaar later kwam onze kinderwens uit toen onze zoon werd geboren, later gevolgd door mijn dochter.

Ik bleef thuis voor de opvoeding van de kinderen en kreeg daardoor de kans er niet alleen voor hen te zijn, maar ook mijzelf verder te ontwikkelen. Ik deed een studie Human Resource management aan de Hogeschool Zeeland, Vlissingen en liep succesvol stage om deze studie af te ronden. Ik ben blij dat ik en mijn man ons leven zo samen in kunnen richten en ik mij, terwijl ik thuis met de kinderen bleef wel altijd kon blijven uitdagen. Ik was er altijd voor de kinderen maar vond het ook belangrijk om iets voor mijzelf te doen. 

Zo kwam het dat ik in 2012 gestart ben met oprichten van nieuw lingeriemerk Women of Colours, gericht op de diversiteit van vrouwen.  Basic lingerie in 6 verschillende huidtinten van lichtbeige tot diep donkerbruin. We zijn nu eenmaal niet allemaal beige. De kleur ´nude´ krijgt mede hierdoor een andere dimensie. Ondanks de aandacht voor dit project was het waarschijnlijk te vroeg, het is mij niet gelukt om crowdfunding hiervoor vol te krijgen. Anno 2021 is het nog steeds niet overal verkrijgbaar. 

Na mijn studie, toen de kinderen naar school waren, merkte dat ik creatief bezig wilde zijn en altijd veel verhalen in mijn hoofd had. Ik wilde schrijver worden! Maar concreet een verhaal om te schrijven heb ik dan nog niet. Ook vind ik het een spannende stap, is het niet gek om op ‘mijn leeftijd’ na al die jaren ander werk en thuis de kinderen opvoeden ineens te gaan schrijven. Kan ik dit wel? Wie zit er op mij te wachten? Het zijn allemaal vragen die door mijn hoofd gaan. Maar als ik dan eindelijk hét verhaal vind durf ik door de steun van mijn familie te starten aan mijn nieuwe leven als schrijven. En dat terwijl ik de 40 al ben gepasseerd, het kan altijd leer ik maar weer eens.

HET PERFECTE VERHAAL IN MIJN EIGEN ACHTERTUIN

We hebben een fijn gezinsleven in Zeeland en besluiten in 2018 het dorp waar we wonen achter ons te laten om met ons gezin ‘buiten’ te gaan wonen zoals dat in de volksmond genoemd wordt. We betrekken een oude boerderij in het gehucht Bakendorp en gaan wonen op de grond van een oude kerk inclusief kerkhof die door de watersnoodramp in 1570 van de kaart werden geveegd.

Ik herinner me dat de vorige bewoner naar onze hond keek en zei: “Ik zou maar niet raar opkijken als die op een dag met een bot aan komt zetten”. Op dat moment wist ik dat ik mijn verhaal gevonden had en ben ik begonnen met schrijven. Het thema leende zich perfect voor mijn geliefde genre: de thriller. De inspiratie komt op gang en ik put niet alleen uit de grond in mijn tuin, ook thema’s uit mijn eigen leven komen aan bod. Zo speelt het gemis van mijn vader en het feit dat ik geen idee heb waar hij nu is een rol. Mijn moeder is inmiddels vergeten hoe hij precies heet en zonder achternaam of geboortedatum kan ik hem onmogelijk opzoeken. De vader van de hoofdpersoon verdwijnt ook en zij blijft met vragen zitten.

HET BEEST VAN BAKENDORP KOMT UIT

Zo schrijf ik het jaar 2018 door aan mijn verhaal, de karakters komen tot leven in mijn hoofd en ik geniet van het proces. De karakters worden onderdeel van mijn dagelijkse gedachten, dat gevoel is zo sterk dat ik hen soms bijna letterlijk op de bank zie zitten wachten totdat ik weer verder ga met het verhaal en zij weer ‘aan het werk’ kunnen.

Als het verhaal een flink eind op weg is stuur ik het rond naar uitgevers, ‘je weet maar nooit’ is mijn gedachte, terwijl ik natuurlijk vurig hoopte op een reactie. Die kwam van uitgever Ellessy, bij deze uitgever wilden ze de rest van mijn boek lezen. Ik wilde een gat in de lucht springen, maar realiseerde me dat ik geconfronteerd werd met een kleine bluf die ik had gedaan… Het boek was nog helemaal niet af! Ik besloot nog harder aan het werk te gaan dan tevoren en kon eind 2019 mijn manuscript versturen.

Het verlossende bericht van Ellessy liet daarna gelukkig niet snel op zich wachten, mijn boek zou uitgegeven worden! Ik zat met mijn zoon en dochter in de auto toen ik het nieuws kreeg en we hebben het samen op een gillen van blijdschap gezet. Dat was een heel bijzonder moment voor ons. 

PERSOONLIJKE MISSIE EN IMPACT DIE JE MAAKT

Ik ga door het leven met een flinke dosis humor en een gezonde zelfspot, ik ben een echte bourgondiër en heb een prachtig gezin waar ik veel tijd mee door mag brengen. Op het punt dat ik mijn persoonlijke missie vond, schrijven en daarmee het delen van verhalen die echt divers en inclusief zijn in de breedste zin van het woord, zijn zij achter mij gaan staan en hielpen ze mij om mijn droom waar te maken.

Hierdoor ben ik gaan geloven dat het echt nooit te laat is om je missie te leven en je dromen waar te maken, kijk naar mij, in oktober 2021 komt mijn eerste boek uit en ik ben druk bezig met het tweede. Een erotische thriller. In het genre waarin ik Het Beest van Bakendorp schreef zocht ik naar schrijvers die, net als ik, niet blank zijn. In Nederland bleek dit tevergeefs en zelf wereldwijd bleek dit geen makkelijke opgave. Hierdoor blijft ook het aantal karakters met een diverse achtergrond achter en valt er niet zoveel te herkennen voor veel mensen en zelfs de vrouw in haar algemeen blijft nog altijd achter. Nu geloof ik niet dat ik die strijd in mijn eentje ga winnen, maar ik wil er zeker aan bijdragen en anderen die verhalen te vertellen hebben inspireren om dit net als mij te doen en gewoon te beginnen met schrijven. Ongeacht jouw achtergrond, geaardheid of leeftijd. 

Ik vind het belangrijk om ook naar de verhalen dichter bij huis te kijken. Dat lees je ook terug in mijn boek Het beest van Bakendorp, het speelt zich af waar ik woon in Zeeland – met een uitstapje naar Amsterdam – maar heeft toch een hele diverse cast aan karakters. Ik hoop daarmee te laten zien dat echt kan, ongeacht het genre of de tijdsgeest die je kiest in jouw verhaal. Het is dan ook mijn belofte om een meer divers beeld te geven van de wereld in mijn verhalen. Een betere representatie van de wereld zoals deze is en ik hoop anderen te inspireren hetzelfde te doen.